Hala sportowa

Hala sportowa.

Nowy rok, nowa szkoła, nowa ja – czyli Manuela zaczynała drugą klasę liceum niczym dziewczyna z typowego filmu dla nastolatków. Tyle czy faktycznie wszystko będzie przebiegało tak słodko i cukierkowo jak w kinowym romansidle?
Pewnie nie. Ale na razie jeszcze było normalnie. Jako dziewczyna z wymiany, w dodatku z tak dalekiego i egzotycznego kraju jak Polska, stanowiła atrakcję dla niektórych uczniów – bo choć szkoła była wielokulturowa, większość nastolatków uczęszczało do niej od początku, a nie od późniejszej klasy.
Manuela dopiero poznawała ludzi i oswajała się z nowym środowiskiem. Odkryła między innymi, że w szkole działa prężnie się rozwijający i wygrywający coraz to nowsze turnieje męski klub rugby. Cóż, biorąc pod uwagę fakt, że jego członkowie to wampiry, nic dziwnego, że gromili inne zespoły w zawodach.
Zdążyła po lekcjach na końcówkę jakiegoś meczu. Nie miała pojęcia, o co grali, ale zależało jej na tym, aby zobaczyć kapitana w akcji. Kojarzyła go, choć nigdy z nim dłużej nie rozmawiała. Jego postawna sylwetka, smoliste włosy, dominujące zachowanie i przede wszystkim silny, niemiecki akcent (<3), działały na nią niczym afrodyzjak.
Nie ma to jak wyjechać z Polski do Ameryki po to, aby zadurzyć się w Niemcu.
Przysiadła cichcem z boku na trybunach, w swoim mundurku w paski, i przyglądała się w zaciekawieniu rozgrywce. Popijała słodką krew, którą wzięła ze sobą na obiad. Niedaleko niej stały w połowie roznegliżowane cheerleaderki i głośno dopingowały graczy. Manuela znała dwie z nich – Chiarę i Claudię – i od początku się z nimi nie polubiła.
Coś do niej miały, choć nie wiedziała co.
Jeden z zawodników, Unzi, w sportowym szale rzucił się na przeciwnika i wbrew regulaminowi go pogryzł, ale Manuelę średnio to interesowało. Jak typowa stalkerka, chciała tylko pooglądać swojego crusha w akcji, a potem się stąd bezwstydnie zawinąć.

Pot. Męska gra. Wściekłe ryki i okrzyki lasek. Tak właśnie wyglądał obecny mecz rugby. Mieli obecnie półfinały stanowe: walczyli z kozakami ze szkoły im. Josepha. Zielone stroje, a na kaskach czerwone gwiazdy.
- Tak trzymać! Pamiętacie co było na treningu!
Krzyknął Beleth, który obecnie był trenerem drużyny z Adolfa. Obserwował uważnie, kiedy jego dzielni podopieczni miażdżyli wrogów w dzikim meczu. Oczywiście największą uwagę oddawał kapitanowi Fergalowi. Obiecujący zawodnik; szybki, niezawodny z potężną determinacją. Beleth klasnął w dłonie, wydając z siebie okrzyk radości, kiedy przez bramkę przeleciała piła i zdobyli kolejny punkt. Drużyna spisywała się na medal, co znaczyło iż wygrana turnieju jest w kieszeni.
- Tak! To jest to chłopcy z Adolfa! Raz! Dwa! Trzy! Idźcie na przód i palcie wrogów! Zostawiajcie proch! Proch! Proch!
Krzyczały dopingujące cheerleaderki, wymachując czarnymi jak zwęglone zwłoki pomponami. Ich skąpe stroje, jednak nie zdołały odwrócić uwagi zawodników, którzy brnęli ku wygranej po trupach; Unzi nie wytrzymał i zaatakował jednego z przeciwników. Rozległ się krzyk, gwizd sędziego.
- Zakazane gryzienie od strony gospodarzy!
Rozległ się głos sędziego, który od razu zdecydował na usunięcie Unziego z pola gry. Beleth przeklął siarczyście, powstrzymując się z trudem od wyzywania sędziego.
To była czysta prowokacja! Unzi sam z siebie nie gryzie!
Po krótkiej naganie od trenera, Unzi usiadł na ławce obok Gustawa. Ten drugi podskakiwał z podniecenia, przyglądając się meczowi. Zaciskał chude dłonie w pięści i pogwizdywał z pomiędzy zębów przy każdym oddechu.
- Sobacz, sobacz, Unsi! Jesteśmy najlepsi.
Podekscytowany Gus aż opluł, biednego kolegę obok, który nie wytrzymał i wymierzył mu cios z pięści w ramię.
- Cicho, Gusiu Króliczku! Zrzucili mnie z boiska, bo gryzę. Heheh, jak pies.
Zarechotał, ściągnąwszy kask z głowy. Jakieś laski siedzące na trybunach zauważyły czarną głowę z wygolonymi bokami. Pełno kolczyków i obłąkany wzrok.
- Och, zobacz! ZOBACZ! TO UNZI! O BOŻE! ON JEST TAKI PIĘKNY! Chcę powąchać jego pot!
Pisnęła dziewczyna, która siedziała najbliżej Manueli. Koleżanka obok aż zaklaskała i palcem wskazała na innego zawodnika.
- Ale, ALE! ALE, JENNY! Andre! Jego włosy... ON ICH NIE POPRAWIŁ I WDAĆ JE Z POD KASKU! OJEJU! Chyba mam mokre majtki!
Pisków nie było końca. Zakochane małolaty, nie mogły przestać podziwiać swoich sportowych idoli. Ale jak ich nie kochać? Czarne stroje, z czarnymi kaskami. Na przodzie kasków widniały trupie czaszki z piszczelami. A na ramieniu koszulki czerwona opaska z białym kółkiem i czarnym logiem szkolnym; smolisty orzeł z wykrzywioną głową ku lewej stronie.
Mijały kolejne minuty. Punkty zdobywano. Drużyna gospodarzy wciąż wytrwale grała, bez jednego zawodnika. Przeciwnicy nie byli w stanie przebić się przez dzikiego Fergala, który zbyt mocno pochłonięty grą, że całkowicie zapomniał o dręczonej przez niego Polce z wymiany. W życiu nie spodziewał się, iż ta przyjdzie, dopóki:
- Fegral, twoja LALKA jest na szarym końcu trybun.
Głos Andre dobiegł do jego uszu, kiedy znalazł się w jego pobliżu. Fergal skrzywił się, posyłając mu wrogie spojrzenie. Kiedy ten palant się od niego odpierdoli? Wciąż był zazdrosny o to, że zabrał mu rolę kapitana?
Machnął ręką, powracając do skupienia się na grze. Wiwaty wychodzące z trybun wzmacniały motywację Rekina, który ponownie przejął piłkę i niczym huragan przedarł się przez bandę wrogich osiłków z wrogiej drużyny. Przedostał się do bramki, przez co zdobyli następne kroki ku zwycięstwu.
Kiedy rozległ się gwizd sędziego, wszyscy wiedzieli, że mecz dobiegł końca. Wygrana drużyna krzyczała ile sił w płucach, a przegrani ze smutnymi i wściekłymi minami, kierowali się ku szatni. Oczywiście wzrok Niemca powędrował w stronę widowni. Wyłapał ją.
Polka siedząca i wpatrująca się w boisko, jak w jakiś obrazek. Jakieś laski zaczęły piszczeć, że kapitan zwrócił na nie uwagę. Nie obeszło się bez zamieszek, która to jest jego wybranką.
- Mówiłem ci.
Powtórzył Andre, przechodząc obok kapitana. Ten zareagował warknięciem. Skierował się z resztą do szatni, w której się ogarnął.
Wszyscy zaczęli się rozchodzić.

Po wyjściu z hali, Fergal wreszcie przyodział swój ukochany sportowy dres. Szukał wzrokiem jednej osoby, mijając przy tym wpatrzone w niego dziewczyny z innych klas. Oczywiście znajdowali się na głównym, szkolnym korytarzu. Stąd można było dojść do hali.
Była ubrana w mundurek w paski.
Tak, strasznie podniecały go pasiaki. Ciekawe dlaczego?
- Kurwa!
Zaklął, jak na jego drodze stanęła jakaś blond włosa typiara razem ze swoją cycatą koleżanką. Trzymały bidon z krwią.
- Jesteśmy z klubu cheerleaderek! Znasz nas, co nie? Chiara i Claudia! Mamy dla ciebie trochę krwi! NAJLEPSZA bo... bo nasza.
Zarumieniły się, mrugając zalotnie. Fergal odsunął jedną z nich, szukając wciąż ten laski.
Pasiak... Pasiak... Gdzie ona mogła być? Przy szafkach? A może w jakiejś sali klasowej?

Dla Manueli rugby to inny świat. Z błyszczącymi oczami przyglądała się, jak szkolna drużyna gromi przeciwników z gwiazdami na kaskach. W Polsce takie rozgrywki były rzadkością – Sojka przyzwyczaiła się do nudnych, delikatnych rozgrywek w piłkę nożną. A tutaj?
Naprawdę było na co popatrzeć, a przede wszystkim – na kogo.
Szybko wyłapała kapitana drużyny. Zdarzało jej się obserwować go na korytarzu, więc znała już na pamięć jego sylwetkę. No i te włosy!
Resztę kojarzyła, ale żaden z pozostałych graczy jej tak nie intrygował jak Schlecht. Jakieś laski siedzące obok spuszczały się nad Unzim i Andrem, aż Manuela nabrała ochoty, aby je stąd wykopać.
Chcę powąchać jego pot!
Chyba mam mokre majtki!
Nie wytrzymała i parsknęła krwią, którą sobie popijała. Ciecz wylądowała na włosach jednej z dziewczyn.
Nie żeby sama nie zachwycała się w myślach innym graczem, ale litości – potrafiła robić to z gracją i seksownie, po prostu siedząc tajemniczo w swoim pasiastym mundurku.
Oblana nastolatka odwróciła się do niej z głośnym piskiem.
– Ej, co to ma… – zaczęła się rzucać, a kiedy zobaczyła, kto ją opluł, warknęła wściekle: – Ty, nowa! Podobno jesteś żydówką! Czego tu szukasz?! Kominy są w innej części szkoły!
I wybitnie zadowolona ze swojego żartu, zaczęła chichotać. Dołączyła do niej druga nawiedzona koleżanka.
Manuela nawet nie raczyła jej odpowiedzieć. Machnęła tylko ręką i w pełni skupiła się na meczu. Fergal akurat miał piłkę i brutalnie parł do przodu, aby zdobyć gola. Aż zacisnęła swoje piąstki, bezgłośnie mu dopingując.
Opluta krwią dziewczyna, wyraźnie urażona, zauważyła rozkochane spojrzenie Sojki. Pochyliła się nad koleżanką i szepnęła jej kilka słów. Obie znały Chiarę i Claudię, czyli najlepsze szkolne cheerleaderki. I obie też wiedziały, że dziewczyny uwielbiały Fergala.
Raczej nie będą zadowolone, gdy usłyszą, że Niemiec komuś jeszcze się spodobał.
Tymczasem Manuela, jak na typową bohaterkę szkolnego romansu przystało, nawet się nie spodziewała, że Rekin w ogóle zwrócił na nią uwagę. Ba, sądziła, że ledwo wie o jej istnieniu. Dlatego po zakończonym meczu nie poszła za szalonymi laskami i resztą widowni, aby gratulować zawodnikom. Wróciła do klasy po swoje rzeczy.

Zt. oboje