Manuela Sojka

Wygląd:

Piękna szatynka średniego wzrostu. Mierzy około 172 centymetrów, więc jak na japońskie realia jest nawet wysoka. Żydówka polskiego pochodzenia, dlatego dość wyróżnia się na ulicach Yokohamy. Ma długie, kręcone włosy, sięgające aż do bioder, które zazwyczaj gęstymi puklami opadają jej na pierś – rzadko je związuje, ponieważ nieraz stają się dla niej pomocne w zasłonięciu twarzy. Szczupłą, pociągłą twarz zdobią duże i szare oczy, zwykle spoglądające na świat z łagodnością, choć w wyjątkowych sytuacjach, gdy Manuelę dopadną bolesne wspomnienia z poprzedniego wieku, da się w nich dostrzec niewyobrażalny ból. Ma zdrową, gładką cerę, której niemal nigdy nie traktuje makijażem – nie przywiązuje wagi do swojej atrakcyjności.
Ciało ma szczuplutkie, ale odpowiednio zaokrąglone w biodrach, jak na Europejkę przystało. Pełne piersi i zgrabne pośladki nieraz opinają się pod jej ubraniem – w ciągu lat nabrała trochę apetycznego i zdrowego ciałka, a jej skóra stała się kusząco mlecznobiała. W czasie, gdy przebywała w obozie, była jednak zdecydowanie niedożywiona i bardziej wychudzona, z niemal wystającymi kośćmi. Paradoksalnie, dopiero po przemianie w – zwykle bledszego od człowieka – wampira jej twarz nabrała rumieńców, a kolor oczu stał się bardziej żywy.

Charakter:

W młodości, przed holokaustem, była pełną życia i optymizmu dziewczyną. Cieszyła ją rodzina, narzeczony, perspektywa ukończenia szkoły i spokojne życie. Niestety, rzeczywistość obozowa wszystko zmieniła: przez to, że Manuela była świadkiem śmierci wszystkich swoich bliskich, trudno jej obecnie zdobyć się na szczerą radość. Z natury jest raczej dobrą i łagodną kobietą, jednak życie (wraz z jednym oprawcą na czele) nauczyło ją, że przetrwają tylko silne i egoistyczne jednostki. Mimo że sama się taka nie stała, to trudno u niej o bezinteresowną pomoc: zazwyczaj bywa miła tylko  w sytuacji, gdy chce osiągnąć jakiś cel. Przez życie w obozie stała się też wyjątkowo  nieufna wobec innych. Nigdy nie wierzy w to, że ktoś naprawdę oferuje jej pomoc lub czystą życzliwość.
Mimo że na co dzień, jeśli ktoś ją przypadkowo spotka, raczej będzie mógł liczyć na miłą i pełną uśmiechów rozmowę, to jednak Manuela nie przykłada wagi do żadnych znajomości. Liczy się dla niej jedynie odnalezienie wampira, który podczas obozu zmienił jej rzeczywistość w istne piekło, a następnie własnoręczne zabicie go. Dopiero wtedy będzie mogła odetchnąć z ulgą, i najpewniej pozbawić się też samej siebie życia.


Moc

Przemiana w białego gołębia – Manuela może przemienić się w śnieżnobiałego gołębia o czerwonych ślepiach. Staje się wtedy niewiele większa od przeciętnego przedstawiciela tego gatunku. Rozmiarem przypomina bardziej kruka.. Przemiana jest dość bolesna, ale kobieta po latach już się do niej przyzwyczaiła. Czas trwania i odpoczynek: 5/5.

Słabości:

Klaustrofobia – Manueli trudno wytrzymać w niewielkich, ciasnych pomieszczeniach – nabyła tę traumę w czasie obozu. Jest wtedy zdekoncentrowana, przerażona i trudno jej się skupić na racjonalnym działaniu. Niemal nigdy nie zamyka za sobą drzwi, bo nawet przez to czuje się o wiele gorzej.

Strach przed ciemnościami – druga z traum, z którą zmaga się do dziś. Boi się ciemnych pomieszczeń pozbawionych światła, zwłaszcza jeśli są niewielkie. Przyprawiają ją o trudności z oddychaniem i zawroty głowy.


Pozostałe ważne informacje:

● Nienawidzi (KOCHA) Fergala i poprzysięgła sobie zemstę na jego życiu – i życiu całej jego rodziny.
● Mówi w jidysz, po polsku, rosyjsku i po japońsku – tego ostatniego nauczyła się tylko po to, aby móc dopaść swojego oprawcę.
● Kocha przyrodę – lasy, góry, jeziora czy polany – i samotny odpoczynek na łonie natury.

Historia postaci: Stanowi ją takie tam retro

Akceptuję!