Lula Shokora

Wygląd:


Jest średniego wzrostu (ok. 164 cm), jak na wampira ma nawet ciemną karnację, choć w porównaniu do ludzi i tak jest bledziuchem. Szczuplutka budowa ciała, nieco koścista, i niewielkie zarysy mięśni – udało jej się je wyrzeźbić podczas różnych obozów przetrwania, na które zawsze z lubością uczęszczała. Ma ciemne, orzechowe i duże oczy, które jeśli jest wygłodniała, przemieniają się tylko w róż lub bladą czerwień – nigdy w krwistą. Włosy ma bujne, sięgające za łopatki, naturalnie koloru granatowego, choć czasem rozjaśnia końcówki do białości.
Na buźce ma lekkie piegi, nos zadarty, usta zazwyczaj ściąga, choć robi to nieświadomie – rzadko się uśmiecha, ale nawet o tym nie wie, po prostu nie zwraca na to uwagi. Dobranie odpowiedniej mimiki do sytuacji raczej nie należy do jej talentów.
Ponieważ nie znosiła zbytniej czystości swojej skóry, dorobiła się skaryfikacji w kształcie kłujących pnączy – ciągnie się ona od lewej piersi aż do łopatki. Zazwyczaj nie troszczy się o to, aby jej blizny po otrzymanych ranach się zagoiły, jednak – a to pech! – nikt jej dotychczas nie zranił na tyle, aby dorobiła się gdzieś jakiejś większej szramy. Drobne ranki z jej lubianych igraszek goją się same z siebie.
Nie wstydzi się swojej nagości, uważa ją za coś normalnego. Lubi swoje zaczerwienione łokcie, lubi swoje zaczerwienione kolana, lubi wszelkie ślady, jakie zostają na jej skórze, nawet jeśli jedynie na kilka minut, i lubi, gdy na jej ciele pojawia się gęsia skórka, mimo że jej nie czuje. Chętnie wystawia się na mrozy, bo zimno jej nie straszne, za upałami za to nie przepada, zwłaszcza że boi się ognia. Ma wysoki próg bólu i chętnie nieraz próbuje go przekroczyć.
Oprócz tego raczej normalna. Chyba.


Charakter:

Idealistka i służbistka. Uważa wampiry za lepsze istoty – paradoksalnie ze względu na ich niedoskonałości, ponieważ dzięki temu, że urodzili się potworami, mogą ciągle coś w sobie poprawiać. Jest przekonana, że krwiopijcy dotychczas byli (i są) prześladowani, więc najwyższy czas to zmienić. Wampiry są lepiej przystosowane do życia, bardziej wytrzymałe, bardziej waleczne i stanowią przyszłość tego świata. To rasa, która według Luli powinna zyskać większą swobodę, suwerenność i przede wszystkim: szacunek od zwykłego człowieka. Żywi nienawiść do Łowców, bo polują na jej rasę, nienawiść do Rady, bo jest zbyt opieszała, i obrzydzenie do ludzi, bo są tylko ludźmi. O ile pierwsze dwie grupy zmiotłaby z powierzchni Ziemi, tym ostatnim (ponieważ mimo wszystko są smaczni) pozwoliłaby żyć i się rozmnażać: ale pod warunkiem, że znaliby swoje miejsce. Wampiry klasy E uważa za żałosne zwierzęta, ale lepsze to niż Łowcy.
Jest cholernie ambitna i dobrze wykształcona, umie się o siebie zatroszczyć, zawsze doskonali własne moce i stara się zwalczyć słabość. Jeśli ma okazję do nauki czegoś nowego, nie przepuści jej. Wychodzi z założenia, że nawet nieśmiertelność to zbyt mało czasu na poznanie świata, więc garnie się do jak najgłębszego przeżywania własnego życia. Największą świadomość własnej egzystencji ma w momencie, gdy doznaje bólu. Jest masochistką, choć jak sama twierdzi, wyłącznie w warunkach kontrolowanych: potrzebuje bólu, ale woli czuć, że ma nad tą potrzebą kontrolę. W momencie gdy coś idzie nie po jej myśli, zaczyna odczuwać strach.
Jest zafascynowana niedoskonałościami, ponieważ uważa, że perfekcjonizmu nie można osiągnąć, nawet jeśli powinno się do niego stale dążyć. Według Luli im więcej ktoś w życiu doświadczył i im bardziej jego ciało o tym świadczy, tym jest bardziej wartościowy. Wszelkie skazy, ślady po ranach czy innych trudnych przejściach ją kręcą i zdobywają jej szacunek. Jeśli ktoś jest doskonały pod każdym względem, staje się wobec niego nieufna.
Monogamia jest według niej zbędnym wymysłem ludzi – równie swobodnie czułaby się w większym gronie. Bez względu na to potrafi być wierna jak pies wobec tych kilku wybranych osób, o ile tylko – w jej mniemaniu – na to zasłużą. Jeśli już kogoś uzna za swojego zwierzchnika, staje się oddana bez reszty i wypełni wszystkie rozkazy.
Wobec ludzi chłodna i bezwzględna, choć nie okrutna, chyba że ma powód. Swoją ofiarę najpierw zabije, a dopiero potem wyssie krew, aby biedaka nie męczyć. Dla przyjaciół zrobi wszystko, o najbliższych troszczy się bardziej niż o siebie i potrafi nawet być milutka. Wroga pozbędzie się bez mrugnięcia okiem.


Moce:


҉ Doskonały wzrok – potrafi uaktywnić w swoich oczach nadludzki i nadwampirzy wzrok – to umiejętność, dzięki której zawdzięcza swoje zdolności tropicielskie. Widzi wtedy o wiele wyraźniej i potrafi dostrzec niemal wszystkie szczegóły w odległości do 40 metrów (np. co dokładnie ktoś trzyma w dłoni, jakie przyciski kliknął na komórce). Do 70 metrów widzi jeszcze nieco lepiej, ale już bez zbytnich szczegółów, poza tą odległością widzi normalnie. Moc utrzymuje się do 4 postów (jeśli nie zostanie zdezaktywowana), następnie odpoczynek 3, potem moc może się uaktywnić już tylko na 2 posty, a kolejny odpoczynek trwa już 6 postów. Jeśli Lula sama „wyłączy” moc, zanim miną 4 posty, drugie użycie wzrasta proporcjonalnie (tj. np. moc 3 posty, odpoczynek 3, moc 3, odpoczynek 6; lub moc 2 posty, odpoczynek 3, moc 4, odpoczynek 6. Sumując: moc w dwóch turach trwa maksymalnie 6 postów, a odpoczynek minimalnie 9).

҉ Kamuflaż – kolejna tropicielska umiejętność. Lula może „zrosnąć” się z obiektem, obok którego się znajduje, i całkowicie wyciszyć swoją energię, pozbyć się swojego zapachu i stać się „niewidzialna”. Jest wtedy bezgłośna i niezauważalna – może zostać wykryta jedynie w momencie, jeśli ktoś (przez przypadek lub nie) ją dotknie. Ważne! Obiekt nie może żyć (tj. Lula nie może ukryć się za człowiekiem lub zwierzęciem; do drzewa już „przytulić się” może) i musi być przynajmniej jej wielkości oraz szerokości (tj. nie może to być mały pień, który sięga jej do łydek). Moc trwa 3 posty, odpoczynek również 3 posty. Pod koniec trzeciego posta użycia mocy Lula zaczyna coraz bardziej emanować wampirzą aurą i delikatnie się wyłaniać – staje się widoczna całkowicie podczas pierwszego posta odpoczynku.

Łączenie się mocy: Lula może łączyć obie moce, jednak wtedy trwają krócej: wzrok maksymalnie 3 posty, a kamuflaż 2. Odpoczynek po skończeniu obu mocy trwa 4 posty i potem Lula może ich użyć znowu wyłącznie pojedynczo (połączyć je znowu może dopiero po 8 postach odpoczynku). W przypadku łączenia mocy Lula widzi doskonale na odległość 20 metrów, bardzo dobrze na odległość 50. Może być także wyczuta przez wampiry szlachetnej krwi lub wyjątkowo dobrych łowców.


Słabości:


҉ Nadwrażliwość na hałas – zbyt mocne i wysokie dźwięki są dla niej katorgą, im głośniej i bliżej ucha coś lub ktoś zacznie hałasować, tym bardziej rozboli ją głowa, a ona sama stanie się rozkojarzona i nie będzie w stanie skupić się na walce, w skrajnych przypadkach nawet będzie ledwo widzieć na oczy. W zależności od natężenia hałasu jej osłabienie może utrzymywać się od 2 do 5 postów. Jej ataki są wtedy o wiele słabsze i mniej celne, a ona sama ma mniejszą zwinność podczas obrony.

҉ Lekka arsonfobia – nie przepada za ogniem i się go boi, choć nie jest to paniczny lęk. Po prostu ból z powodu oparzeń jest jednym z wyjątków, których wolałaby nie zaznać – za nastolęctwa raz oparzyła się dość nieprzyjemnie w rękę i choć (z czyjąś drobną pomocą) udało jej się całkowicie pozbyć rany, niemiłe wspomnienie pozostało. Źle się jej walczy z kimś, kto włada tym żywiołem, zazwyczaj woli się w takiej sytuacji wycofać. Rany po oparzeniach goją się na jej ciele jeszcze wolniej niż u pozostałych wampirów (10–15 postów, w zależności od tego, jak są rozległe).


Pozostałe ważne informacje:



҉ Zna Gakiego od długiego czasu, razem trochę przeszli. Nie widzieli się przez kilka dziesięcioleci, ale utrzymywali kontakt listowny – o Sekcie Krwi dowiedziała się od niego i za jego namową do niej dołączyła.

҉ Brzydzi się ludzkiego jedzenia, wypije najwyżej wodę, w wyjątkowo kryzysowych sytuacjach zje jakieś lekkie owoce. Ale na ogół preferuje wyłącznie krew/tabletki.

҉ Kasowanie pamięci w jej przypadku to niestety loteria – w dzieciństwie jakiś wampir z Rady mocno jej przygrzmocił, przez co straciła kontrolę nad tą umiejętnością. Raz jej wyjdzie, a raz nie (szansa dosłownie 50 na 50).

҉ Masochistka, uzależniona od bólu, bo on sprawia, że życie lepiej smakuje – ale tylko w kontrolowanych sytuacjach, najlepiej gdy może łączyć go z innymi przyjemnościami. Podczas walki nie pozwoli się bezsensownie ranić.