Mieszkanie Manabi.

Nocne Miasto miało to do siebie, że jego centrum stanowiły najpiękniejsze, najwyższe i najbogatsze apartamentowce. Często łączyły te trzy cechy jednocześnie. Tak było i w tym wypadku, kiedy niepasujący do otoczenia wampir musiał przejść najpierw przez kontrolę ochroniarza, a dopiero później odnaleźć odpowiednie mieszkanie. Według wytycznych poszukiwana wampirzyca miała zjawić się w tymże wieżowcu, na samym szczycie, bo tutaj miała wynajęty apartament. Skąd mógł wiedzieć, że uzbierane dowody były zbyt poszlakowe, aby dokonać aresztu na właściwej osobie?
Hycel nie przywykł do wielu udogodnień technologicznych. Już zwykły telefon komórkowy sprawiał wiele trudności w obsłudze, a co dopiero prowadzenie samochodem, czy jak w tym przypadku... korzystanie z windy. Co prawda wieżowiec miał prawie sto pięter, lecz dla Zgona lepszym wyborem okazały się schody niż ustrojstwo w pędzącej skrzynce. Zdecydował się więc ochoczo na pokonanie prawie czterystu metrów wzwyż przeskakując od jednej poręczy schodów do drugiej powyżej, i powyżej, i powyżej. Czarnowłosy był przystosowany do takich akrobacji, aczkolwiek gorzej, kiedy mijając dane piętra akurat natrafiał na ekipę sprzątającą, którą mógł nastraszyć swoim nietypowym zachowaniem. W każdym razie bardzo zgrabnie i szybko pokonywał kolejne kondygnacje nie męcząc się ani trochę. Nie miał też zakwasów rąk czy nóg, a to zasługa protez. Był jakiś plus nieposiadania naturalnych kończyn.
Wreszcie zakończył swoją wspinaczkę na samym szczycie. Musiał przyznać, że widoki zapierały dech w piersiach, ale nie przybył taki kawał drogi, aby podziwiać panoramę miasta. Tu, tuż za tymi drzwiami, miał zadanie do wykonania. Powściągliwie zbliżył się do wejścia, po czym nacisnął dzwonek. Jeśli za pierwszym razem osoba znajdująca się po drugiej stronie nie otworzy drzwi, to zadzwoni drugi raz. Po tym drugim razie, w przypadku braku odzewu, będzie już szykować się do staranowania i wdarcia do środka. Oby jednak nie musiał stosować siły na drzwiach, które wyglądały jak antywłamaniowe. Mógłby się nieźle potłuc, ale czego nie robi się dla dobra sprawy?

Wampirzyca od jakiegoś czasu dążyła do samodestrukcji. Doskonale wiedziała o swoim lęku wysokości a mimo wszystko sprawiła sobie cudny apartament na samym szczycie jednego z wieżowców tego pięknego miasta. Choć chodzenie sprawiało jej nielada wyzwanie, mając wrażenie, że wieżowiec może runąć o ziemię w każdej chwili.... starała się jakoś tutaj egzystować. Czuła adrenalinę, napędzało ją to wszystko do ryzykowania w wielu innych sprawach. Nie mniej jednak dzisiejszy dzień zostawi sobie po to, żeby odpoczywać i się odprężyć.
W jaki sposób spędzała czas? Po klasycznym posiedzeniu w jednym z klubów przez całą noc wróciła do domu wcześniej zatrzymując się na przekąskę. Jakiś młodzieniec uraczony delikatną urodą Manabi szybko wpadł w sidła Szlachetnej, która zakończyła jego żywot tak szybko jak go spotkała. Po powrocie do dołu zdecydowała się na kąpiel, długą, mleczną. Olejki zapachowe i bomby wodne, kwiaty w porcelanowej wannie i przyciemnione światło. Wszystko miało swój jakiś klimat. Dopiero kiedy ktoś zadzwonił do jej drzwi, Manabi zawołała, aby chwilę poczekać. Wytarła się dokładnie, a na ciało narzuciła biały, jedwabny peniuar zdobiony koronką.
Podeszła szybko do drzwi, gdzie wyczuła obcy zapach wampira, nie mniej jednak nie będzie uprzedzona. Otworzyła drzwi wejściowe po wcześniejszym odblokowaniu ich poprzez wpisanie odpowiedniego kodu. Jej oczom ukazał się wysoki chłopak, o niższej krwi niż ona. Przeczesała mokre włosy pazurkami po czym wlepiła szkarłatne ślepia w chłopca.
- Pan do mnie? O co chodzi?

Przyjemny, melodyjny głos nie wskazywał, żeby osoba, do której należał, jakoś obawiała się możliwych kłopotów. Albo to zmyłka, albo pomyłka. Cóż, zdecydował się poczekać, jednocześnie zmobilizować wszystkie zmysły do wzmożonej pracy. A co, jakby ktoś po drugiej stronie szykował już barykadę i wydobył z sejfu broń maszynową na srebrne pociski? O dziwo nic takiego nie miało miejsca, a do nozdrzy trafiła wpierw wymieszana, kusząca nuta zapachowa po solidnej kąpieli. Ile by dał, żeby zanurzyć się po szyję w ciepłej wodzie i zrelaksować się.
Napięcie sięgało zenitu, nawet moment ujrzenia niepozornej, niziutkiej i ładnej wampirzycy nie uśpiło jego czujności. Gdyby nie to, że miał do czynienia z krwiopijczynią, przypisałby jej wiek nastoletni.
- Konbanwa -przywitał się grzecznie, choć przy wypowiadaniu tego i kolejnych słów nie zjawiła się ani jedna zmarszczka na jego twarzy- Jestem hyclem z ramienia Rady Wampirów. Możemy porozmawiać wewnątrz mieszkania?
Jeśli nie zostanie wpuszczony, westchnie cicho i będzie mieć pierwsze podejrzenia co do napotkanej Szlachetnej. Jeśli zaś Manabi nie będzie mieć żadnych przeciwwskazań, to przejdzie parę kroków wgłąb wygodnego lokum i stojąc w przedpokoju już za zamkniętymi drzwiami będzie gotów do przekazania kolejnych wiadomości. I tak czy siak powie więcej, czy to w mieszkaniu czy poza nim.
Nie chciał zabrać pani za dużo czasu, więc przeszedł do sedna.
- Proszę powiedzieć, czy Pani zna osobę o pseudonimie Arwen? Jest podejrzewana o liczne kradzieże, którym towarzyszą morderstwa.
Brzmiał tak, jakby nie wiedział, że miał przed sobą kogoś, kto jest związany tym mianem. Wcale nie udawał, naprawdę nie wiedział o zbieżności. Albo o celowym zrzuceniu winy na Szlachetną. Przydałoby się to jakoś wyjaśnić, zanim któraś ze stron nie ucierpi ani fizycznie, ani wizerunkowo. Dlatego Zgon był naprawdę ostrożny, aby przypadkiem nie zajść za skórę kobiecie o wysokiej pozycji w hierarchii wampirów.

Zastanawiało ją to, cóż sprowadziło do niej tego specyficznego mężczyznę?
Jego aparycja nie była zwyczajna, wcześniej nawet nie zwróciła na to uwagi ale... protezy? Coś musiało się wydarzyć poważnego, skoro utracił swoje kończyny. Na samą myśl aż ciary dziewczę przeszły bo nigdy nie wyobrażała sobie, że kiedykolwiek utraci swoje ukochane części ciała. Miała cichą nadzieję, że to nigdy nie nastąpi. Nawet jego powitanie było całkiem grzeczne i wyrachowane dlatego też nie miała większych podejrzeń dotyczących jego osoby.
- Hycel Rady? Cóż sprowadza pana do mojego mieszkania?
Zapytała, wpuszczając mężczyznę do środka. Poprawiła wiązanie swojego peniuaru, coby w takiej sytuacji nie upuścił, a hycel nie był świadkiem nagości bowiem można było ją oskarżyć o przekupstwo, ha!
- Proszę wejść.
Sama weszła w głąb mieszkania, udając się wolnym krokiem na kanapę skórzaną. Usiadła powoli nakładając nogę na nogę i oparła się wygodnie o czerwone poduszki.
Zaczęła więc słuchać co ma wampir do powiedzenia. Przestępca o imieniu Arwen? Im bardziej słuchała co ma do powiedzenia, tym coraz większe zdumienie gościło na jej twarzy. W końcu jednak pojawił się uśmiech i ciche parsknięcie.
- Kojarzę. To moje drugie imię, drogi panie, aczkolwiek nie przypominam sobie, żebym brudziła sobie ręce takimi zarzutami.
Stwierdziła, przeczesując dłonią jeszcze wilgotne włosy. Była ciekawa w jaki sposób zareaguje na jej odpowiedź. Ot zwyczajnie musiała zajść pomyłka albo faktycznie ktoś próbuje ją wrobić. Nie mniej jednak nie da się tak łatwo.

Manabi również nie zaliczała się do zwyczajnych wampirzyc. O ile wiele z nich jest z reguły piękna, to kobieta przed Zgonem miała wręcz anielską urodę. Widać było, że dbała nie tylko o gładkość cery, blask włosów czy zapach ciała, lecz sylwetka wskazywała na prawidłową dietę pozbawioną ludzkich słodyczy. Przez peniuar dało się dostrzec ogólny zarys ciała, choć starał się nie przyglądać zbyt intensywnie, by nie krępować. Może to tylko pozory, nie mniej jeśli kiedykolwiek hycel miałby możliwość umówienia się na randkę, to Manabi byłaby idealną kandydatką. Rzecz jasna ich pozycje w hierarchii przekreślały taką relację.
Zresztą Długowłosy nie przyszedł tu na schadzkę, a po informacje.
- Dziękuję.
Odpowiedział, kiedy został wprowadzony do środka. W przeciwieństwie do właścicielki nie zajął żadnego mebla, nawet tego najbardziej wygodnego. Przybliżył się tak, aby być w zasięgu wzroku, ale nie za blisko. Zza paska u kimona wydobył rulon papieru z zapiskami, jakie miały pomóc im obojgu w wyjaśnieniu zbieżności i rozwianiu wątpliwości. Ślicznotka nie przyznawała się do zarzucanych czynów, ale nie mógł jedynie wierzyć jej słowom.
No tak, czego miał się spodziewać? Że przytaknie i pójdzie za kratki? Już czuł, że będzie to żmudna, niewdzięczna praca, po której Manabi zapewne niezwłocznie poinformuje przełożonego Zgona o naruszaniu jej prywatności i niesprawiedliwych oskarżeniach. Póki co hycel stosował zasadę domniemanej niewinności. Oby tylko zdołał utrzymać spokojną atmosferę między nimi.
- Niestety muszę dowieść Pani prawdy, dlatego prosiłbym o dalszą współpracę i pomoc w rozwikłaniu sprawy.
Rozłożył papier z zapiskami i ciągle na stojąco przeglądał raport szukając pierwszych poszlak do obalenia. Lub do potwierdzenia. Zatrzymał się brązowymi ślepiami w połowie strony.
- Raport świadka z dnia dziesiątego kwietnia tego roku, godzina druga w nocy, zawiera informacje, że ktoś o imieniu Arwen napada na męża świadka. Znajomość imienia argumentowała dwukrotnym nawoływaniem męża - rzekomo - w kierunku napastniczki. Rysopis przestępczyni jest zbyt ogólny do zaprezentowania. Przy zwłokach męża świadek znalazła notatnik, a na ostatniej stronie widniał adres Pani apartamentu, bez podanego konkretnego numeru. Ponadto jeszcze jedna osoba twierdziła, iż widziała zakradającą się do windy kobietę umorusaną krwią. Ów kobieta miała wejść do windy, a świadek odczekał na moment, w którym wyświetli się piętro, na które udała się napastniczka. Wskazał świadek to piętro, gdzie mieści się Pani apartament. Zabezpieczony monitoring został pozbawiony nagrania z tego dnia o tej porze.
Oderwał wzrok od papierów, które zwinął z powrotem w rulon i wsadził za pasem, po czym skupił się już konkretnie na rozmówczyni. Mogła dalej mieć sporo wątpliwości co do szczątkowego raportu, lecz musiał Zgon zapoznać ją z treścią. Poczekał, aby teraz Szlachetna odniosła się do przedstawionych zdarzeń i mogła wypowiedzieć się.